Namib woestijn

Dinsdagmorgen vroeg vertrekken we richting de woestijn. Rond lunchtijd arriveren we bij Castla Duwisib, onze camping en tevens een lokaal kasteeltje wat vroeger van de Duitse baron Hans von Wolf. Zijn vrouw was rijk. Hans fokte daar zwarte schapen. Het Namibische woord voor zwart schaap klonkt als Duwisib, zodat het kasteel zo is gaan heten. Het is erg warm als we daar arriveren en binnen is het redelijk koel. Het oorspronkelijke meubilair staat nog in het kasteeltje. De baron en zijn vrouw waren met een schip onderweg naar Europa toen de eerste wereldoorlog uitbrak en het schip koers zette naar Amerika. De baron is via omwegen toch in Europa gekomen om daar te vechten, maar hij overleed al snel. Van zijn vrouw is nooit meer iets vernomen. Het kasteeltje is inmiddels eigendom van de overheid.
De rest van de middag spendeer ik met het snijden van groenten en lekker in de zon zitten. Heerlijk relaxed dagje zo.
Woensdag is een korte reisdag. We rijden een uurtje of drie en zijn dan al op onze volgende camping. In plaats van meteen de tenten op te zetten, rijden we verder het national park in om eerst Deadvlei te bewonderen. Hier worden de beroemde foto's gemaakt van dode bomen tegen een achtergrond van oranje zandbergen en blauwe lucht. We rijden 60 km het national park in en stappen dan over in 4x4's om via het mulle zand naar Deadvlei door te rijden. Daar is het nog een twintig minuten te voet ploeteren door de zandheuvels. Maar dat is het meer dan waard. Wat een zicht en wat kun je hier mooie foto's maken zeg. Even heerst er bij mij paniek want mijn camera weigert dienst. Eerst de batterij eruit, camera aan en uit, maar dat helpt niet. Dan toch maar de lens van de body af om te kijken of daar het probleem zit. Ik hoor wat gekraak: het zand heeft dus zelfs mijn lensvatting weten te berijken. Wat blazen en wrijven helpt gelukkig en ik kan weer foto's nemen. Pfffffffff.
Vervolgens gaan we nog naar een canyon bij Sossusvlei. Het is inmiddels bloedheet, dus heel prettig wandelen is het niet. Maar gelukkig komt bij de afdaling ook de schaduw en dat brengt enige verkoeling.
Onze camping is lekker dichtbij dus daar zijn we zo en het ritueel van tentje opzetten, matje pakken, spullen in de tent laden kan snel van start. Ik heb al eerder kaarten gekocht (en ook postzegels van Zuid-Afrika maar daar heb je hier niet zo veel aan....) en eindelijk vind ik een winkeltje waar ze ook postzegels verkopen, dus ik kan eindelijk mijn kaartjes schrijven en zodra ik een brievenbus heb gevonden, versturen. Vreselijk ouderwets die kaartjes, maar ik ben vooral benieuwd hoelang de kaarten er over doen om op de plaats van bestemming te komen. Het record staat op kaarten die ik in mei in Costa Rica had verstuurd en in december, tegelijk met de kerstkaarten, werden bezorgd.
Ik had voorafgaand aan de reis gelezen dat Namibie heel laag bevolkt is en dat het zo maar een paar uur kan duren voordat je hier weer mensen tegenkomt, maar dat valt me alles mee. We vinden onderweg telkens wel een plekje om wat te drinken en vaak is er een winkeltje aanwezig met souvenis en snacks.
De camping waar we nu staan is ook luxe. Er is een zwembad, meerdere toiletgebouwen, een bar, een winkeltje en een restaurant. Het enige dat ik nog mis is een wifi verbinding ;-).
Vandaag hebben we onderweg weer veel mooie dieren gezien. Weer veel gemsbokken en springbokken. Ze blijven gewoon staan als er een auto nadert. Hier op de camping lopen de springbokken gewoon tussen de tenten door en eentje heeft al een mooie boodschap recht voor mijn tentje achtergelaten.
Donderdag begint vroeg: om 05.45 uur word ik opgehaald voor een rondvlucht boven de Namib woestijn. Het is erg koud geweest vannacht en ook 's morgens vroeg is het maximaal 8 graden. Daar sta je dan in je korte broek, t-shirtje en open schoenen. Gelukkig heb ik ook een trui aan. Maar het voelt niet alsof ik daar veel aan heb als we vervolgens met een open truck naar het vliegveldje worden gebracht.
We stappen in een 6 persoons vliegtuigje en vertrekken in zuidelijke richting naar duin 45, deadvlei, Sossusvlei en de fairycircles. Duin 45 is een duin die je kan beklimmen om van de zonsopgang te genieten, maar zo vanuit de lucht ziet hij er ook prachtig uit ;-). Fairycircles zijn zogenaamde graancirkels waarvan niet duidelijk is hoe ze zijn ontstaan. Ze vermoeden nu, met 80% zekerheid, dat termieten de cirkels hebben gemaakt.
Wat een zicht mensen! Wat lijken die zandduinen klein vanuit de lucht, maar van dichtbij heb ik gezien dat ze enorm zijn. Ik heb tig foto's genomen, Hopelijk zitten er wat mooie dingen bij.
Bij terugkomst op de camping heeft Enos pannekoeken voor ons gebakken. Lekker! Rond tien uur rijden we verder richting Solitaire. Deze locatie is beroemd om zijn benzinepomp in de middle of nowhere en de versgebakken appeltaart die je er kunt kopen. We blijven hier een nacht kamperen 's Middags gaan we naar de boesman, een Namibier met Duitse voorvaders. Tot een paar jaar terug gaf hij excursies in de Namib woestijn, maar dat mag hij nu niet meer doen. Hij woont echter aan de rand van het nationaal park en heeft een enorme lap grond rond zijn huis, waar hij alsnog kan vertellen over het leven in de woestijd.
Het is vandaag bloedheet. Om tien uur was het al 32 graden in de schaduw en het zou mij niet verbazen als we deze middag de 38 graden in de schaduw hebben gehaald. Ik leer de middag enorm veel over de woestijn en de bosjesmannen die hier vroeger leefden. In de woestijn is geen water, landbouw is hier dan ook niet mogelijk. Vroeger werden hier schapen gehouden en de lammetjes werden binnen 8 uur na de geboorte geslacht omdat ze dan nog een soort golvend huidje hebben dat werd gebruikt voor kleding. Diverse dierenbeschermingsorganisaties hebben daar bezwaar tegen gemaakt en het is uiteindelijk verboden. Dat bleek echter ook het einde voor deze schapen te zijn omdat de moeders niet voldoende voedsel konden eten om melk te produceren voor de lammetjes zodat deze laatsten alsnog overleden aan de hongerdood. Het houden van de schapen was niet langer rendabel dus de mensen trokken weg uit dig gebied.
Op dit moment is de Namib woestijn in slechte staat. Dat komt doordat er te veel regen is gevallen. Regen zorgt er voor dat er planten en struiken gaan groeien en die maken het leven in de woestijn onmogelijk voor de gebruikelijke bewoners. Het gevolg is dat er geen leven meer is in de woestijn. Hoe dat komt? De woestijn bestaat normaal gesproken uit los zand. In dat losse zand kunnen overdag dieren schuilen. Ze kruipen in het zand, maar omdat het los zand is zit er voldoende zuurstof in het zand voor de dieren om daar te overleven totdat de hitte voorbij is en zij weer naar buiten kunnen komen. Door de planten en struiken wordt het zand vast en compact en is er niet voldoende zuurstof meer en stikken de dieren dus onder het zand. Het platbranden van de planten is niet voldoende omdat zich onder de grond nog wortels bevinden zodat de planten opnieuw zullen gaan groeien. Eigenlijk kan alleen een flinke zandstorm ervoor zorgen dat alle planten met wortel en al worden vernietigd.
Zoals ik al aangaf, hebben vroeger in deze omgeving bosjesmannen geleefd. Mensen met een gele huidskleur die in de woestijn konden overleven zonder water. Hoe? Ze aten de ogen en het bloed van de dieren die ze vingen op en kwamen op die manier aan het benodigde vocht. Het was een zelfvoorzienend volk. Helaas zijn ze, toen hier later andere mensen arriveerden, ook op mensen gaan jagen. Het werd toegestaan om op bosjesmannen te jagen en is een groot deel van de bevolking vermoord. Men kon vroeger een jachtvergunning krijgen om bosjesmannen dood te schieten.
Na de boesman staat nog een bezoek aan een cheetafarm op het programma. Op het terrein van 300 hectare verblijven 6 cheeta's die niet meer uitgezet kunnen worden in het wild. Omdat ze te gewend zijn geraakt aan mensen of omdat ze bijvoorbeeld overlast veroorzaken op boerderijen waar ze het vee aldaar afslachten. De cheeta's zijn allen voor zien van een zendertje zodat ze ten alle tijden kunnen worden gevonden. Het voelt een beetje als safaripark de Beekse Bergen de luxe.
Gisteren deed mijn camera al wat vreemd, maar inmiddels lijkt het probleem in de lens te liggen: de autofocus lijkt het niet meer te doen. Ik heb nog een tweede lens bij, maar dat is een telelens, vooral leuk voor in de wildparken. Ik zal het er mee moeten doen vermoed ik. Ik zal morgen nog eens een poging wagen om het ding schoon te maken, maar ik heb de indruk dat het probleem in de lens zelf zit en niet zo zeer in dat hij vuil zou zijn. Balen hoor! Nou heb ik inmiddels al een heleboel foto's genomen, dus dat is een troost en er zijn bovendien ergere dingen. Ik heb de telelens nog en mijn telefoon dus ga gewoon vrolijk verder.

Op naar Swakupmond!