Luderitz en het Sperrgebiet

Over Luderitz valt eigenlijk niet zo veel te vertellen. Het is een klein verlaten stadje waar vroeger, toen er in het Sperrgebiet nog veel diamanten werden gevonden, nog veel leven was, maar dat is inmiddels wel een heel eind over. We arriveren op zondag. Om tien voor 1 ren ik met wat groepsgenoten naar de spar omdat deze om 1 uur dichtgaat en er nog snel een lunch gehaald moet worden omdat er verder geen winkels of restaurants open zijn.
De temperatuur is hier een stuk lager, we gaan van zo'n 35 graden de dag ervoor naar maximaal 18 graden. Tijd om de lange broek, dichte schoenen en truien tevoorschijn te toveren.
Zelfs het kerkje is op deze zondag niet open voor bezichtiging. Niet dat ik daar perse naar toe had gewild, want het hotel heeft wifi en ik snak ernstig naar contact met mensen uit Nederland, dus ik zit - samen met mijn kamergenote - de hele middag te facebooken, appen en e-mailen. Heerlijk! ;-). 's-Avonds eten we bij het enige andere hotel in Luderitz waar waarempel ook nog gegeten kan worden. Klinkt niet zo vriendelijk, maar ik zou nog niet dood gevonden willen worden in dit stadje....
Wat wel bijzonder is, is dat het stadje omgeven wordt door zand. Elke dag moet de snelweg worden schoongemaakt, omdat het zand anders de weg overneemt. De zandbergen verplaatsen zich door de wind. Zo kan een zandberg die zich dit jaar aan de linkerkant van de weg bevind, volgend jaar wel eens rechts liggen. Bulldozer schapen de toppen van de zandbergen af als ze te dichtbij de snelweg komen. In het gebied ligt ook en spoorrails. Ook deze wordt elke dag van zand ontdaan. Wat een werk!
Maandag gaan we naar het Sperrgebiet. In 1912 is door een Duitser een diamant in de woestijn gevonden. De diamanten bleken letterlijk voor het oprapen te liggen. Er kwamen werkplaatsen, waterwinning en waterzuiveringinstallaties, dorpjes noem maar op. Pas toen er geen diamanten meer werden gevonden raakten de dorpjes uitgestorven en trokken de mensen weer uit het gebied weg. Het Sperrgebiet is verboden terrein. Alleen via een lokale reisorganisatie en met permit mag je als tourist het gebied in. De permits zijn al weken van te voren aangevraagd. Bij de ingang van het gebied hangen diverse camera's. Ik heb begrepen dat er behoorlijk goed wordt gecontroleerd. Het gebied is 100 km bij 300 km. Werkelijk enorm!
Wat moet je je nu bij dit gebied voorstellen? Het Sperrgebied bestaat uit rotsen, tafelbergen en heeeeeel veel zand. Ook deze zandbergen verplaatsen zich voortdurend. Je ziet her en der omwegen omdat het zand de weg weer eens heeft overgenomen. Op sommige plekken is het wat groener en zie je struiken en bosjes. Op andere plekken zie je alleen rotsen en zand.
Onze eerste stop is een plek waar water is gevonden dat naar boven is gehaald en wat vervolgens is getransporteerd naar de werklocaties en dorpjes. Er staat een huisje en drie hoge gebouwen waar de vaten nog in staan. De wind heeft al de nodige schade aangericht. De restanten van straatverlichting liggen her en der over het terrein verspreid. We moeten oppassen waar we lopen omdat hier diverse giftige slangen rondlopen en ik liever niet gebeten wordt door zo'n beest.
Vervolgens stappen we uit bij een terrein waar het zand naar toe werd gebracht om te worden gezeefd. Ook werden stukken zand die nat waren geworden daar gedroogd om vervolgens dat zand weer te zeven. In een groot dorp, waar 600 mensen hebben gewoond stoppen we voor de lunch in het enige huis waar de vloer van steen is. In de andere huizen zijn de vloeren van hout en daar kun je niet meer veilig overheen lopen. In dit dorpje is ook een bowlingbaan. Vermoedeelijk ongeveer het enige vertier in dit desolate landschap. Naar gelang je status en rijkdom kon je een huis bouwen op de heuvel. We zien het huis van de dokter op het hoogste punt staan. Na een stop bij de begraafplaats rijden we door naar een gebied waar de werkers sliepen. Deze mensen kwamen vooral uit het noorden van Namibie. Het waren geen slaven maar kregen een salaris. De meesten werden door hun stamhoofd naar het Sperrgebiet gestuurd om geld te verdienen. Als ze na een jaar terugkeerden naar hun dorp, moesten zij 80% van hun salaris inleveren bij het stamhoofd. Klinkt niet eerlijk he?
De laatste stop is bij de kust. De zee is groen blauw en de golven slaan hard tegen de rotsen aan. Wat een zicht!!
Onderweg terug naar de uitgang (we hebben deze dag ongeveer 250 km afgelegd) zien we hier en daar weer wilde dieren lopen. We zien weer struisvogels, springbokken en bavianen. Wat zouden ze hier nu toch te zoeken hebben? Eten is er nauwelijks....
's Avonds is er zowaar een restaurant open in Luderitz. Ik ga voor een Mexiaanse pizza. Hoewel ik een medium pizza heb besteld, is het ding nog steed gigantisch!
Morgen trekken we Namibie weer verder in naar de Namibwoestijn. De komende drie nachten gaan we op diverse plekken kamperen. Ik verheug me nu al op al het zand. Gelukkig wordt het wel weer warmer.
Tot horens!