Bohorok

Afgelopen zondag zijn we van het Tobameer terug naar Medan gereden en van daaruit door naar Bohorok.
De weg ernaartoe was weer een belevenis op zich. Er zijn drie dingen heel belangrijk als je hier aan het verkeer wil deelnemen: een goede claxon, goede remmen en veel lef. Al toeterend en remmend heeft onze chauffeur zich een weg door het verkeer gevochten. Elke keer als we een flinke bocht moesten maken (en dat gebeurt hier veel) gaf de chauffeur een klap op de claxon zodat naderend verkeer wist dat hij er aan kwam. In de buurt van de grote steden wordt het erg druk en is het veelal gasgeven en weer vol op de rem. In het platteland is het opletten voor de koeien die gewoon lekker op de weg liggen uit te rusten. In Medan wonen veelal Chinezen, we hebben dan ook bij een Chinees onze lunch gehad.
Ook zijn we nog even gestopt bij een Rubberplantage. Hier worden met de hand inkepingen in de boom gemaakt, waarna er een wit dikachtig goedje uit de boom komt druppen. Na twee dagen gaat dit vreselijk stinken.
In Bohorok aangekomen, konden we duidelijk merken dat we in het tropisch regenwoud terecht waren gekomen: enorm warm en vochtig. Er wonen zo'n 2800 mensen in het dorp. Ons hotel lag vlak aan de rivier, zodat we konden pootjebaden en zelfs ook zwemmen.
Gisteren, maandag, zijn we vroeg opgestaan om naar de Oerang Oetangs te gaan zoeken in het bos. Ik had gekozen voor een tracking van 3 uur. Dat leek me wel voldoende. Allereerst moesten we over een hangbrug, een van mijn favoriete dingen om te doen... Jammergenoeg werd de leuning van de brug steeds lager, maar loslaten was mij "een brug te ver" zodat ik maar gewoon wat voorover heb gebogen ;-). Eenmaal in de jungle moesten we meteen een deel van de berg opklimmen. Met deze temperaturen (ik denk op dat moment al zo'n 30 graden) en vochtigheid, betekend dat dat je meteen kletsnat bent. Onze gids was van de avontuurlijk variant: hoezo op de paden blijven lopen? "Ik hoor er 1" en weg was ie ergens een berg afklauterend. Wij erachteraan natuurlijk. We werden vergezeld door vier lokale jongens die bij moeilijkere gedeeltes konden helpen. Mijn eer te na. Als ik de jungle in wil, dan klauter ik wel zelf! Dat neemt niet weg dat ze het bleven proberen, zodat ze wat geld op konden strijken. De eerste oerang oetang die we zagen bleef met haar kind lekker bovenin te bomen zitten en was niet naar beneden te lokken met bananen, ondanks dat onze gids riep dat ze " gratis" waren. ;-)
Even verderop liepen we tegen een mannetje aan. Hij hing vlakbij het looppad in een lage boom. Hij liet zich gewillig op de foto nemen. Onze gids vertelde met een glimlach dat de dames voorzichtig moesten zijn omdat hij die dag nog geen vrouwtje tegen was gekomen ;-).
Toen iemand z'n tas op de grond had gezet ontstond er een beetje paniek, omdat de oerang oetang dat zag als een signaal om maar eens te gaan kijken wat er in de tas zat. Wellicht nog wat banaantjes he? De tassen moesten dus weer van de grond en niemand mocht nog iets uit z'n tas halen.
Via een klein beekje zijn we verder geklauterd naar een voederplaats waar de gids nog een vrouwtje met kind dichterbij wist te roepen. Daar heb ik aan deze oerang oetang nog een banaantje gevoerd. Wat een sterke handen hebben die beesten zeg! Daar wil je echt geen ruzie mee krijgen. De verhalen die ik eerder had gehoord over een agressieven oerang oetang, bleken te kloppen. Deze is genaamd Nina en heeft al zo'n 100 mensen gebeten. Nina mocht dan ook niet worden geroepen of gevoerd. Blijkbaar komt Nina gewoon uit de boomzetten en rent dan zo'n kilometer achter je aan. Gelukkig zijn we Nina niet tegengekomen ;-).
Na de 3 uur durende toer, die uiteindelijk zo'n 5 uur had geduurd was het tijd voor een lunch bij het hotel. Daar aangekomen bleek er een enorme hoeveelheid mensen te zijn neergestreken voor een seminar. Het hotel zat ineens vol met ambtenaren in uniform. Blijkbaar hield de burgemeester van de regio die middag een speech want het stond ineens vol met beveiliging. Een koude douche en wandeling door het dorpje verder ben ik met een groepsgenoot met de voeten in het water van de rivier gaan zitten. Heerlijk! Het was die middag inmiddels zo'n 37 graden geworden dus een beetje verkoeling kwam wel uit.
Ik had zowaar ook weer een plekje gevonden waar ik cola-zero kon kopen. Dus dat was dubbel genieten!
Aldaar kwamen er twee mannen in uniform steeds dichterbij. Na wat algemene vragen als: where are you from and where are you going, kwam de aap uit de mouw: of ze met ons op de foto mochten. Nou vooruit dan maar ;-). "we were very beautiful". Omdat we niet meer van de heren afkwamen en er ineens op zo'n 50 meter nog vier collega's in het water aandachtig zaten te kijken, zijn we maar weer terug naar de groep gegaan ;-).
's Avonds op mijn kamer bleek ik een kamergenoot te hebben in de vorm van een grote kever. Met behulp van twee bekers die ik in de badkamer had gevonden, heb ik de gast maar een plekje buiten op het gras gegeven ;-).
Vanmiddag hebben we een bezoek gebracht aan de grote moskee en het paleis van de Sultan in Medan. Tot mijn verbazing mochten we in de moskee gewoon in het mannengedeelte komen. Andere groepsgenoten waren minder blij met de mensen daar: twee groepsgenoten hadden een " brievenbus" (ofwel burka) omgedaan gekregen en weigerden dan ook naar binnen te gaan.
Het paleis van de sultan bleek een verouderd en klein pand te zijn. We waren er snel klaar, ook omdat we te horen hadden gekregen dat in ons hotel een zwembad aanwezig was. Ook hier in Medan is het 37 graden en dus erg warm. Maar de hitte is anders omdat we niet meer in het tropisch regenwoud zitten. Nu is het vooral erg warm, maar gelukkig minder zweten.
Morgenochtend om half elf vliegen we met Garuda Airlines van Medan naar Jakarta, een vlucht van ongeveer twee uur. We blijven die dag nog in Jakarta en gaan daarna (gelukkig) weer verder. Mij bevalt het platteland toch een stuk beter dan de grote stad. De mensen zijn ook veel vriendelijker!. Met uitzondering van de jongen bij de moskee die op onze schoenen paste (die moet je uitdoen als je de moskee in gaat): deze jongen keek met volle verbazing naar al die grote blanke mensen die ineens binnen kwamen zetten. Omdat hij doof was, wist hij met zijn handen uit te leggen dat hij in verhouding toch echt wel heel klein was.