Brestagi

Zo, de heenreis zit er weer op.
De vlucht van Amsterdam naar Kuala lumpur viel me alles mee. Ik had de beschikking over een rij van vier stoelen, zodat ik heb kunnen liggen en zo waar ook nog wat heb kunnen slapen. We zijn goed verwend, op een gegeven moment heb ik het eten geweigerd omdat het er echt niet meer bij kon. Na een korte tussenstop zijd zijn we doorgevlogen naar Medan. Dat vliegveld had duidelijk betere tijden gekend. Alles was flink verouderd. De hitte, 37 graden, slaat als een warme john op je neer. Na een half uur in de rij te hebben gestaan, had ik mijn visum en kon door naar immigratie. Aan gebrek aan aandacht van de mannen is hier geen sprake: de ambtenaar vroeg mij waar mijn man was en zei toen ik verder mocht: tot de volgende keer ;-)
Koffers draag je hier duidelijk niet zelf: ik mocht hem nog net aanwijzen, maar daarna heb ik hem niet meer aangeraakt voordat hij bij mijn hotelkamer was afgeleverd.
Eenmaal buiten op het vliegveld wachtte ons een welkomsdans inclusief bannen met 'welkom Nederlanders ;-).
Na een eeuwig durende rit door Medan - het verkeer is hier vreselijk: alles toetert, rijdt door elkaar heen etc - gingen we stijgen om uiteindelijk om twee uur 's middags - na een korte stop op een fruitmarkt- bij ons hotel aan. Daar kon je mij inmiddels opdweilen ;-) Ik ben dus lekker onder de douche gedoken en heb daarna een tukje gedaan.
Zojuist hebben we ons welkomsdiner gehad: iedereen zat er nog duidelijk doorheen. Morgen zullen we een stuk frisser zijn! Dan tijden we richting het Tobameer.
Hier in Brestagi is het verrassend fris: op 1400 meter boven zeeniveau hou ik dus mijn restje maar aan!
Mijn eerste indruk van dit eiland: super vriendelijke mensen, prachtige natuur. als toerist ben je hier nog een soort attractie. Maar wat een armoede! Daar moet ik nog duidelijk aan wennen. Evenals die tuinslang in de wc ;-)